เขาพระวิหาร

ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย เพราะคนไทยขี้ขลาด เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว ธุระไม่ใช่ ไม่เป็นไร ภัยยังมาไม่ถึง และมีทิฐิ ขาดความสามัคคี แทนท่จะรวมพลังเพื่อต่อสู้กับอริราช แต่กลับมาทะเราะกันเอง  ผู้มีอำนาจก็วางท่าเป็นสุภาพบุรุษ ซึ่งมันใช้ไม่ได้กับเด็กเลี้ยงแกะ อย่างกัมพูชา คนไทยใจดี ไม่เจ็บใจจำ เราควรดองให้เขมรมันแห้งตายตั้งแต่สมัยสีหนุแล้ว มิหนำซ้ำยังส่งข้าวส่งน้ำ บำรุงบำเรอ สร้างโน่น สร้างนี้ สุดท้ายพอมันอิ่มหมีพีมัน มีกำลัง มันก็มาแว้งกัดเรา เหมือนกันทุกยุคทุกสมัย กามพันธุ์พญาละแวก มันยังคงถ่ายทอดมาถึงปัจจุบัน

คนไทยเราก็ใช่ย่อย เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัวมากกว่าประโยชน์ชาติ จ้างแรงงานเขมร พอมีเรื่องกับเขมรก็กลับมากดดันรัฐบาลว่าจะเสียหาย นายทุนที่ไปลงทุนในเขมรก็กดดันพรรคการเมืองที่ตนเองให้การสนับสนุน เลยทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

ปัญหามีอยู่ตรงที่ว่า…ความจริงคืออะไร  รัฐบาลได้พูดความจริงกับคนในชาติหรือเปล่า ผู้ใหญ่ในบ้านเมืองไม่มีใครพูดอะไร นักวิชาการพึ่งได้แค่ไหน สื่อมวลชนทำหน้าที่ขนาดไหนกองทัพ ทำไมนิ่งเฉย   อยากเห็นจังเลยทหารที่มีความเด็ดขาดเหมือนจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ไม่เชื่อลองฟังและชม

เรามาดูผลงานภาครัฐที่ปล่อยปละละเลย หรือเป็นเพราะความมีน้ำใจของคนไทย เลยทำให้เขมรลุกล้ำไม่หยุด และเมื่อมีภาคประชาชนลุกขึ้นมาปกป้อง เรียกร้อง แล้วคนมีอำนาจได้ทำอะไรบ้าง